Eine Geschichte von H.-H. Rottgardt

Männicheen vun de junge Lüüd warrt hütodaags sachts gor nich mehr weten, wat Fiepennstücke weern. Na ja, hütodaags is jo ok nich mehr veel vör fief Penn to kriegen. Man dormols, to mien Kinnertiet in Nordörp, dor weern fief Penn noch′n Barg Geld. Un man kreeg för fief Penn bi′n Bäcker ok′ Leckerkoken. Dor sän wi denn Fiefpennstücke to.

Düsse Fiefpennstücke harrn mi dat in mien Kinnertiet ok fix andaan. Jungedi, in de Dinger kunn ik mi rein in wegeten. Nich, datt dat bi uns to Huus keen Koken geev. Nee, mien Moder un mien Grootmoder backen meist jedeen Week. Mol Sandtorte, mol Platenkoken un mol′n Puffer. So geev dat denn ok jümmers sünndags to′n Kaffee Koken bi uns op′n Disch.

Man all düssen Koken, de weern för mi nix gegen Bäcker Schwarz sien Fiefpennstücke. Blots Leckerkoken geev dat man dann eerst bi uns, wenn Besöök dörch′t Döörlock keem. Dörum harr mienthalven ok jedeen Dag Besöök bi uns op de Dörr liggen kunnt! Mien Moder leep denn gau de Groot Möhlenstraat lankop und haal′n groot Tablett mit Fiefpennstücke an′t Huus.

Mol weet ik, ik weer sachts so′n fief Johr oolt, do harrn wi sünndaags ok de Stuvv vull Besöök. Bäcker Schwarz sien Fiefpennstücken stünn ok al in de Köök parat. Avers ok ik weer düssen Dag de mehrste Tiet in de Köök to snuven. Ik kunn un kunn mi jo noch satt kieken an de Leckerkoken. Un wenn ik mol jüst alleen weer in de Köök, den weer ik ok al mol gau mit den lütten Wiesfinger in de Slackerschüüh to stakern, de op de Koken weer. Beten bleev jo ok jümmers an mien Finger backen, un dat lick ik denn ok af, üm al mol′n lütten Vörgeschmack to kriegen.

Dat heet, ik keek nich blots na de Fiefpennstücken, nee, ik schuul ok all Neeslang al mol nah de Klock. Mi duur dat jo meist tolang, bet Kaffeetiet weer. Un mi keem dat ok so vör, as wenn in den Wieser vun de Klock an den Dag ok rein keen Tog in weer. He keem un keem jo meist nich vun de Steed...

Mol weer dat denn jo avers doch sowiet. Beten Moot kreeg ik jo ok al, as mien Moder Klock dree den Kaffeeketel opseeten dee. In mien Jiddeligkeit harr ik nu mit′nmol ′n Infall. Ik fröög ehr, wat se mi nich Verlööf gev, datt ik de Platt mit de Fiefpennstücken nah Stuuv bringen kunn. Eersten wull se dor jo rein nix vun weten. Man ik leet nich nah. Ik dibber un quees ehr nu in een Tuur de Ohrn dorvun vull un toletzt harr ik ehr sowiet. "Mienethalven denn! Avers maak keen Dummtüüch dorbi!" sä se.

Ik Dummtüüch maken...? Nee, sowat keem bi mi nich in de Tüüt - denn letzteneens weer ik jo al ′n "grooten Jung"! Dat sä ik ehr denn jo ok, un ik smeet mi ok fix in de Bost.

Kort nah dree weer dat denn jo ok so wiet, datt ik nah de Platt langen dee, üm dor mit dörch de Kökendöör un över de Deel na de Stuvv to stüürn. Ik weer fix in mien Fett, un de Haver mutt mi ok bannig steken hebben. Denn ik weer nu rein mall un dalvsch. In de een Hand harr ik de Platt mit de Koken op, mit de anner Hand wull ik de Döör opmaken un mit′t Mundwark sung ik luuthals "Sonne, Mond und Sterne..." sodennih weer ik ut de Tüüt. Tscha, un denn malöör dat. Ik heff sachts bi′t Singen mehr nah de Koken as na den Döör schuult, un boots hau ik ok al mit de Kokenplatt gegen den Klink! Un dor weer Holland inNot. De Platt mitsamt de ganze Fiefpennstücke rutsch mi ut de Hand, un klabatsch leeg de ganze Backbeernmuus ok al op de Eer!

Nee ok doch, wat heff ik mi do verfeert! Dat möök jo ok ′n Spektakel, datt jedeen in′t Huus dat glieks hören dee. Nullkommanix weern se all Mann bi mi rüm, üm sik den Kladderadatsch antokieken. Vun de Fiefpennstücken weer mit Schick avers ok nix mehr von to bruken un vörtosetten - dat weer allns blots een Muus, wat dor op′n Footbodden leeg.

Na ja, un denn keem ja dat Theater. Ik möök ′n Reis - för oolt un för nie. De Besöök kreeg nu achterher blots drögen Puffer vörsett vun′n Sünndag vörher. Un ik, tscha, ik  kreeg ′n Keesbotterbroot un müß to Straaf in de Köök hukenblieben....

De eenzigsten, de den Dag noch goot vun de Fiefpennstücken harrn, dat weer uns Swien un uns Höhner. De fülln dor alltosomen överher as unklook. Un ik glööv wiß, wenn dat nah de gahn weer, denn harr ik jedeen Sünndag Bäcker Schwarz sien Fiefpennstücke an de Eer klabatschen kunnt....